No English text yet > Do you want to help with a translation?
Harrie van de Voort
vrijwilliger hier en daar
Geboortejaar : 1946
Geboorteplaats : Maarheeze
In Porem van Mokum omdat: hij een prachtige kleikop heeft en een lieve man is
Wat Amsterdam uitstraalt, probeer ik ook uit te stralen: welkom!
I
Als ik met mijn pleegmoeder vanuit Limburg naar België ging, namen we boter en vlees mee terug. Smokkelen. Dat was toen nog. Kwam ik in België, dan voelde ik me vrijer. Al vroeg wist ik dat ik niet in een dorp wilde zitten. Later ging ik waar ik wilde en had altijd wel een baantje. In Brussel, in Aken. Toen ik na een zwaar auto-ongeluk op bed lag en advertenties las, zag ik dat ze bij het gemeentelijk vervoerbedrijf in Amsterdam iemand zochten. Het was de flower power tijd. Iedereen sprak over Amsterdam, het moest iets bijzonders zijn en ik zag dat als een uitdaging, zoals veel dingen. Een beetje onbevreesd, zo trad ik alles tegemoet. Amsterdam gaf me de vrijheid die bij me paste. Ik heb in het Vondelpark geslapen en op de Dam gezeten, was bij de eerste krakers. Later had ik een kamer bij een hospita. Ik begon als conducteur op de tram en had veel vrije tijd. Ik verkende de hele stad voor mijn werk en mijzelf en leefde mee met alles wat spannend was.
II
Als ik de stad in liep, kwam ik allerlei dingen tegen waar ik, streng katholiek opgevoed, geen weet van had. Vrouwen zeiden rechtstreeks tegen me ‘wat een leuke knul ben jij’ en in het Vondelpark zaten ze met hun borsten bloot. ‘Vrijheidblijheid’ dacht ik dan, maar het maakte wel wat in me wakker. Amsterdam liet me zien dat ik niet zo bescheiden moest zijn. Achteraf gezien, ben ik veel te lang netjes gebleven!
Eigenlijk ben ik altijd leergierig geweest en nieuwsgierig naar alles wat nieuw was. Een paar jaar heb ik Tantracursussen gegeven, Reiki en massage. Als je dat in Amsterdam vertelt, kijkt niemand daarvan op. Je hoeft je niet te schamen, je kunt zijn wie je wilt, vrij en onbevangen. Het vreemde boeit me. In de Bijlmer, waar ik woon sinds die gebouwd werd en je er makkelijk een huis kon krijgen, ben ik naar Surinaamse feesten geweest, met veel muziek, eten en gemberbier. Laatst nog zag ik in het Bijlmertheater een toneelstuk over de levens van drie allochtone vrouwen. Dat vind ik leuk, hun verhalen staan dicht bij het leven.
III
Toen ik de eerste draaiorgels in Amsterdam zag, was ik meteen geboeid. Alsof je een heel orkest hoort spelen! Muziek is altijd in mijn leven geweest. Ik was een goede amateur, blonk nergens in uit, maar ik zei altijd: ik doe het wel. Dat pakte goed uit. In de muziekkapel van het leger bespeelde ik alle koper- en slaginstrumenten. Een tijd lang heb ik draaiboeken voor orgels gemaakt. Tot ik zelf een instrument wilde. Toen kwam ik bij de pianola terecht en via een concours in Tilburg, waar ik de eerste prijs won, bij het Pianolamuseum op de Westerstraat. Een vriend van me heeft het opgericht. Het zit in een oud politiebureau en we moeten elke cent zelf bij elkaar schrapen. Nog een geluk dat ze in deze tijd niet in de rij staan om het pand te huren. Ik ben daar al jaren vrijwilliger. Ik geef concerten, doe rondleidingen en ben nu met een tangoproject bezig. Een tijd lang was de tango verboden in Buenos Aires, omdat het muziek van de arbeiders was, maar toch werden er pianorollen gemaakt. Dat boeit me. We kregen de kans een paar honderd rollen te kopen en die ben ik nu aan het uitzoeken.
IV
Amsterdam betekent voor mij ontmoetingen. Ik herinner me dat ik eens op een bankje zat op de Weteringschans en verderop een man zag zitten. Bleek het Simon Carmiggelt te zijn. Die is allang dood natuurlijk, maar dat soort figuren kom je gewoon tegen in Amsterdam. Maar vooral: allerlei mensen ontmoeten. Je begint te praten over iets gezamenlijks, muziek bijvoorbeeld en komt van het een op het ander. Dat is zo mooi. In Amsterdam voel je je snel thuis en elk ouderwets kroegje dat je binnenstapt, straalt dat thuis voelen uit. Wat Amsterdam uitstraalt, probeer ik ook uit te stralen: welkom!
Voorgedragen door: Anja Vosdingh Berssem
Portret : Anja Vosdingh Berssem
Sponsor : Nog niemand. U?
Interview : Truus Groenewegen
Foto: Koos Baaij