No English text available yet. Do You want to help us with a translation?
Hannus Taken
filmer
Geboortejaar : 1953
Geboorteplaats : Aalten
In het Porem van Mokum omdat hij een goede kunstenaar is, die zijn talent heeft moeten ombuigen naar een meer commercieel gebruik.
We kraakten een magistraal pand met een eenhoorn op het dak
I
Als een boertje kwam ik, opgegroeid tussen de weilanden, in 1971 naar Amsterdam. Letterlijk op klompen, in een mouwloze overall en met een lang haar tot hier (hij wijst halverwege zijn rug). In de Achterhoek beleefden we de nasleep van het hippiegebeuren in ons eigen jeugdhonk Nirwana. In Amsterdam trof ik het alternatieve grootstedelijk uitgevoerd. Het was out of the question dat ik ergens anders zou gaan wonen. Je had toen nog popconcerten in het Concertgebouw. ‘Langharig tuig’ liep daar rond met een dikke joint en drukte peuken uit in het hoogpolige tapijt! Wat nu het Marie Heinekenplein is, stond vol gebouwen van de brouwerij en in vitrines langs de Ferdinand Bolstraat was kunst tentoongesteld. Vooral een beeldenserie over martelingen vond ik heftig. Daar wilde ik meer van weten. Ik noteerde het telefoonnummer van de beeldhouwer: Karel Gomes. Karel werd mijn culturele vader.
II
Een jaar later wilden mijn broer en ik onze ouders iets geven voor hun twaalfeneenhalfjarig huwelijk. Antiek was te duur. Ik belde Karel Gomes. Die vond het geweldig dat zijn martelserie zoveel indruk op me had gemaakt. Op zijn boot bij de molen in Badhoevedorp dronken we thee. De middag vloog om. Voordat ik Karel ontmoette, had ik nog nooit bewust naar kunst gekeken. Cultureel was ik een onbeschreven blad. Bij hem kwam ik in een wereld die ik niet kende, vol beelden, schilderijen en kunstboeken. Ik begreep al snel dat ik voor mijn honderd gulden geen beeld kon kopen, maar Karel vond in een kast een danseresje dat ik voor dat bedrag mocht meenemen. ‘Als je wilt mag je hier komen werken’, zei hij. Boetseren, tekenen, bedoelde hij. Pas na maanden durfde ik te bellen. Dat heeft mijn leven 180 graden gedraaid. Vanaf toen ben ik alleen nog maar bezig geweest met kunst en cultuur.
III
Na mijn kandidaats psychologie en jaren intensief werken bij Karel ging ik naar de Rietveldacademie. Ik wilde verhalen vertellen en ging fotograferen, later filmen. Dat kon niet. Beeldhouwen was heilig, kunst een mysterie. Sommige docenten op de Rietveld gedroegen zich als goeroes. Karel was anders. Hij gaf les vanuit de praktijk en naast het beeldhouwen speelde hij viool, schilderde, organiseerde debatten en schreef. Dat boeide mij. Het idee ontstond zelf iets op te zetten á la Bauhaus. Met andere Rietveldstudenten kraakte ik een oude school, een magistraal pand met een eenhoorn op het dak. Het was de tijd van de knokploegen, maar we waren niet bang omdat de school bij de Posthoornkerk hoorde. En inderdaad, barricaderen is nooit nodig geweest en de eerste avond dronken we al een wijntje in de tuin. Behalve ateliers en exposities wilde ik theater en activiteiten voor de buurt. Groepen als de Dogtroep repeteerden bij ons in de kelder, traden op in de gymzaal. Een paar jaar lang was het een bruisend cultureel buurthuis. Na tien jaar lobbyen werd het pand gelegaliseerd.
IV
Kunstenaar zijn is snoeihard werken. Daar moet je meer dan honderd procent voor gaan. Je kunt niet anders. Dat zit niet in mij. Ik kwam in de televisiewereld terecht en maakte veel korte items over kunst voor onder meer de VPRO en Ikon. De televisie als educatief platform, zo hoort dat volgens mij. Ik ben regisseur geweest, cameraman, alles. Na de eerste bezuinigingen in 2000 werd onafhankelijk maker zijn steeds moeilijker. Bij de Universiteit van Amsterdam deelde ik een ruimte en apparatuur met mensen van Theaterwetenschappen, nu Media & Cultuur. De eerste keer dat zij me als docent vroegen, sloeg ik hun aanbod af. Maar de situatie in de tv-wereld verslechterde alleen maar en wijs geworden, accepteerde ik de tweede keer wel. Nu geeft ik als praktijkdocent les aan studenten die researcher willen worden. Wat ik weet over kunst en programma’s maken, wil ik delen en het werken met jonge mensen vind ik inspirerend en uitdagend.
Voorgedragen door : Karel Gomes
Portret : Karel Gomes
Portret : Karel Gomes
Sponsor : Nog niemand. U?
Interview : Truus Groenewegen
Foto : Koos Baaij