Henk Kortschot
Telefonist
Geboortedatum : 15 oktober 1956
Geboorteplaats : Winterswijk Miste
In het Porem van Mokum omdat hij de stem is van het Slotervaart Ziekenhuis.
Speelt elke dag scrabble per telefoon
I
“Toen ik vanwege mijn werk naar Amsterdam moest verhuizen, vond ik de stad meteen leuk. Het is er wel druk, maar dat beangstigde me alleen in het begin.
Omdat ik vanaf mijn geboorte blind ben, loop ik mijn hele leven al met een stok. Eenmaal hier ben ik me door de jaren heen wel steeds ‘Amsterdamser’ gaan gedragen. Een auto of fiets die vervelend in de weg staat, krijgt wel eens een tikje. Maar nooit een deuk, hoor!
Gelukkig hebben we de tram, één van de mooiste dingen van Amsterdam. Ik zou elke nieuwkomer willen aanraden om zoveel mogelijk met de tram te reizen, maar ook om een rondvaart te maken. Zo kom je overal en je leert de stad goed kennen. Ik reis elke dag met lijn 2 naar mijn werk in het Slotervaartziekenhuis. Als ik thuis kom, bel ik een vriendin met wie ik telefonisch scrabbel. We hebben allebei een bord en weten van elkaar welke stenen we hebben. Echt leuk en ook heel ontspannend.”
II
“Amsterdammers zijn spontaan en recht voor z’n raap, daar houd ik van. Zo ben ik zelf ook. Je maakt gemakkelijk een praatje en soms gebeurt er iets grappigs.
Zo werd er een nieuwe tramhalte gemaakt op de Westlandgracht en het leek me een goed idee om daar eens polshoogte te nemen. Ik merkte dat er nog hard gewerkt werd, want ik hoorde een motor lopen. ‘Als ze me zien, helpen ze me wel,’ dacht ik. Er kwam inderdaad al snel iemand naar me toe en we praatten over de halte. Ik begon over de motor die ik hoorde lopen. Dat bleek een aggregaat voor de stroom te zijn. ‘Straks drinken we koffie, wilt u ook een kopje?’ Dat vond ik prachtig natuurlijk, dus dronken we samen koffie op het nieuwe tramperron. Zoiets maak je toch alleen maar mee in Amsterdam?”
III
“Op (toen nog) Hilversum 3 was een vacaturebank en op een dag hoorde ik: ‘dictafonist gezocht, ziekenhuis Amsterdam.’ Dat bleek het Wilhelmina Gasthuis te zijn. Toen ik belde vonden ze het daar bezwaarlijk dat ik voor het werk alleen in een kamer moest zitten. Maar in het Slotervaartziekenhuis hadden ze ook een dictafonist nodig. Ik belde op maandag en hoorde dat ik donderdag al kon beginnen. Tot 2001 typte ik de op band ingesproken medische verslagen van de röntgenologen. Dat was leuk, maar zwaar werk en ik deed het tot mijn polsen het niet meer toelieten en ik ermee moest stoppen. Gelukkig kon ik toch in het ziekenhuis blijven werken, maar dan als telefonist. De telefooncentrale werd voor me aangepast en dat had nog heel wat voeten in de aarde. Ik werk met een pc met brailleregel die ook kan voorlezen wat ik intyp.”
IV
“Elke dag kun je opnieuw beginnen. Ik houd er niet van om lang bij vervelende dingen stil te staan. Over een probleem moet je praten, je moet het oplossen en klaar is Kees. Dat geldt vooral op mijn werk natuurlijk. Naast mijn baan als telefonist ben ik ook nog als vrijwilliger actief bij de ziekenomroep Domino van ons ziekenhuis en bij radio Bloemendaal. Heel leuk, vooral omdat ik allerlei bekende en onbekende artiesten interview. Een voorwaarde voor dat werken bij de radio was, dat ik zelf de cd’s moet pakken en terugzetten. Daar moest ik dus een systeem voor bedenken. Nu heb ik kaarten gemaakt met de nummers één tot en met veertien. In een uur draai ik ongeveer veertien nummers. Ik zet een kaart op de plek in de kast waar ik een cd weghaal. Ik beluister de cd en als ik een nummer leuk vind, vraag ik iemand naar de titel. Ja, voor alles is een oplossing!”
Voorgedragen door : Aysel Erbudak, directeur Slotervaart Ziekenhuis
Portret : Anna Hulzink
Sponsor : Slotervaart Ziekenhuis
Interview : Petra de Jong
Interview : Petra de Jong
Foto : Koos Baaij