porem van mokum: Chain-Fa Chang

English text avaliable > scroll down

Chain-Fa Chang

leerkracht basisonderwijs

Geboortejaar : 1958

Geboorteplaats : Amsterdam

In Porem van Mokum omdat : hij als jongerenwerker jongeren op meervoudige achterstandsgebieden (FKA randgroepjongeren) de goede kant op wist te trekken.

Is vijf maal per week jeugdtrainer bij voetbalvereniging T.O.S.-Actief.

In de jaren tachtig deed ik outreachend jongerenwerk in Amsterdam Zuid en West. We zochten de jongeren op in coffeeshops, bij de snackbar of op het plein. We haalden ze naar binnen met gerichte activiteiten. Ik zat in het team om sport- en recreatieve activiteiten te ontplooien. De zaalvoetbalcompetitie was erg populair. Elke zondagavond voetbalden er meer dan tweehonderd jongeren in de Apollohal. De politie verkondigde dat de overlast zo veel minder was geworden op bepaalde pleintjes, omdat zij meer patrouilleerden. Terwijl de jongeren er gewoon niet waren, want ze zaten bij ons in de sporthal! Toen het zaalvoetbalteam van coffeeshop 'Second Generation' had gehoord dat een aantal sportmensen een lintje kreeg, zei een van de jongens: “Hé Fa, jij mot ook een lintje krèige.” De anderen vielen hem bij: “Ja, een orde fan Oranje Nassau!”. Die erkenning voor je werk van de jongens doet je natuurlijk goed.”

Je moet als jongerenwerker altijd in je achterhoofd houden dat je niet iedereen over de streep kunt trekken. Voor sommige jongens was het moeilijk om uit de criminaliteit weg te blijven. Dat is altijd weer jammer om te horen. Met gerichte activiteiten en cursussen (bijv. een cursus vrachtwagenchauffeur) en door veel met ze te praten, hebben we toch veel jongeren kunnen bereiken en op de goede weg geholpen. De zaalvoetbalcompetitie bood veel contactmomenten. Als ze even op een bankje naar het voetballen zaten te kijken, dan sprak je ze aan. Ik nam de jongens ook mee naar toernooien, zoals in Maastricht. Onze Amsterdamse ballengoochelaartjes werden nooit kampioen, ook al speelden ze het mooiste voetbal. De mensen stonden op de banken, hoor. Echt, ik overdrijf niet, het was fantástisch. De jongens probeerden allerlei trucjes, weet je, maar de tegenstanders speelden de bal gewoon snel rond, schoten hard op het doel en scoorden.

III

Bij ons in de Apollohal voetbalden veel jongens uit de F-side en de harde kern van Ajax. Daarom heb ik de voetbalclub gevraagd om een keer een Ajaxspeler naar de prijsuitreiking van de zaalvoetbalcompetitie te sturen. Want als zo'n international de prijs komt uitreiken, dan krijgt zo'n bekertje pas echt waarde. Michael van Praag, de voorzitter van Ajax, gaf me een mooi compliment: ‘Je hebt het hier góed voor elkaar.’ Hij relateerde dat aan de sfeer die er hing en hoe de jongens met elkaar omgingen. Toen we net begonnen, was dat wel anders. Want wat kreeg je binnen? Allemaal verschillende buurtgroepjes en het ene groepje van het Bertelmanplein had nog iets te vereffenen met het Hoofddorppleinbuurtgroepje. Maar in de sporthal kregen ze de kans niet om hun strijd uit te vechten, behalve dan op het sportieve vlak. Er is heus wel eens een knokpartij geweest, maar die werd snel weer door henzelf uit elkaar getrokken. Samen met Michael van Praag heb ik nog een soort kroegentocht gedaan. Na de prijsuitreiking vroeg hij me: ‘Wat zullen we doen?’ Ik antwoordde: ‘Nou, ik was eigenlijk van plan om even bij de coffeeshop langs te gaan om de finalisten te vertellen dat ze het zo goed gedaan hebben.’ Toen ging hij mee. Dat stukje erkenning van zo iemand, laten we wel wezen, dat is natuurlijk niet gering.

Ik ben geboren aan de Gelderse kade, in de Chinese buurt. Midden jaren zestig ben ik uit Amsterdam vertrokken, naar Limburg of all places. Mijn vader begon daar een Chinees restaurant. Twintig jaar later zocht ik voor mijn sportopleiding aan het CIOS Arnhem een stageplek met jongeren. Dat wilde ik in Amsterdam proberen. Toen ik weer die geur van de grachten rook, wist ik meteen dat ik er wilde blijven. Amsterdam is een hele open stad, met veel ruimdenkende mensen. Ik ben zelf half Chinees en ook het hele gemêleerde vind ik leuk aan Amsterdam. Het aantal nationaliteiten bij mij in de klas schommelt altijd rond de tien. Ik geef les aan groep acht van basisschool De Elaut in Amsterdam Zuid. Op die leeftijd kun je ze nog makkelijk waarden meegeven – heb respect voor elkaar, wees begripvol – want dat moet wel zijn in zo'n diverse en gemêleerde stad als Amsterdam.

Voorgedragen door : Mangala Visser
Beeldhouwer : Nelson Carrilho

Sponsor : M. Van Asperen

Interview : Verena Demoed

Foto : Koos Baaij

Chain-Fa Chang, primary school teacher

Year of birth : 1958

Place of birth : Amsterdam

Taking part in Face of Amsterdam because : as youth worker, he managed to get young people in complex deprived areas (juvenile delinquents) to go straight.

Is youth trainer at T.O.S. Actief a streetwork football club.

In the 1980s, I did outreach youth work South and West Amsterdam. We visited young people in coffee shops (where the sale of marijuana is tolerated), snack bars or on the street. We got them to join in with specific activities. I was in a team which developed sport and recreational activities. Indoor football was very popular. Every Sunday evening, more than 200 young people played football in the Apollo hall. The police announced that nuisance had decreased on the street because there patrolled them more. But the youths simply weren’t there, because they were with us in the sports hall! When the indoor football team from the 'Second Generation' coffee shop heard that sports people were on the queen’s honours list, one of the boys said: “Hey Fa, you should get a medal too!” The others agreed: “ Yeah, in the Order of Orange Nassau!”. It does do you good, of course, to get recognition for what you do.

You have to keep in the back of your mind that you cannot get everyone back across the line. For some kids it’s too difficult to stay away from crime. It’s always a shame to hear that. We helped a lot of youths to stay straight by organising specific activities and courses (e.g. a lorry driving course) and by talking with them a lot. The indoor football competition provided plenty of contact moments. When they sat watching the football on the sidelines, we talked to them. I took the boys to tournaments, in Maastricht for instance. Our football wizards from Amsterdam never became champions, even though they did play beautiful football. Everyone used to stand on the benches to watch. Really, I’m not exaggerating, it was fantastic. The boys tried out all kinds of tricks, right, but the opponents just played the ball past them, took a hard shot at the goal and scored.

III

Many of the lads who played football in the Apollo hall, were members of the notorious F-side, Ajax’s hard core hooligans. That’s why I asked the club to send one of its players to the prize-giving. Because when an international player hands over the prize, then it gives the cup real value. Michael van Praag, the chairperson of Ajax, gave me a compliment: “You’ve got a good set up here.” He was referring to the atmosphere and how the boys treated one another. It was quite different when we first started. Because what kind of kids turned up? All different groups from different neighbourhoods and the group from the Bertelman Square had a score to settle with the group from Hoofddorp Square. But in the sports hall they didn’t get the chance to fight out their differences, only through sport. There will have been fights, of course, but the culprits would be pulled apart by their peers. I went on a kind of pub crawl with Michael van Praag. After the prize-giving he asked me: “What shall we do?” I answered: “Well, I was intending to visit the coffee shop to tell the finalists that they did really well.” So he came along too. That kind of recognition from someone like that, is not bad, is it.

I was born on the Gelderse Kade, in China Town. In the mid-sixties, I left Amsterdam, for the province of Limburg of all places. My father started a Chinese restaurant. Twenty years later, I was looking for a traineeship with young people for my sport course at the CIOS in Arnhem. I decided to do it in Amsterdam. Once I smelt the scent of the canals, I knew I wanted to stay. Amsterdam is a very open city, with lots of broad-minded people. I am half Chinese myself and I like the melting pot that Amsterdam is. There are around ten nationalities in my class. I teach eighth year pupils at De Elaut primary School in South Amsterdam. At that age, it’s easy to teach them social values – like to respect one another, to have understanding for each other – because you have to in such a mixed city like Amsterdam.

Nominated by : Mangala Visser
Sculptor : Nelson Carrilho

Sponsor : M. Van Asperen

Interview : Verena Demoed

Translation : Nicola Chadwick
Foto : Koos Baaij