No English text yet. Do you want to help us with a translation?
Lynn Nijkerk
huisarts
Geboortejaar : 1953
Geboorteplaats : Southend on Sea, Engeland
In het Porem van Mokum omdat Lynn al meer dan 25 jaar een zeer betrokken huisarts is in hartje Jordaan.
“Ik praat wel als een kakker maar ik ben het niet”
I
“Ik groeide op in ’t Gooi, maar wilde er snel weg. Het was niet mijn plek. Ik praat wel als een kakker maar ik ben het niet. De Jordaan past bij mij. In zo’n gevarieerde bevolking gebeurt er altijd wel wat. De mensen zijn goed gebekt en hebben hun eigen ideeën over hoe het moet. Soms komt iemand de praktijk binnen met uitdraaien van internet in de hand. 'Dit is wat ik mankeer, en dit moet er nu gebeuren.' De kunst is om dan een ordentelijke diagnose te krijgen. Dat vraagt soms veel gepraat. Hier meer dan in de provincie. Voor anderen is dat misschien een reden om weg te willen uit Amsterdam. Voor mij niet. Ik vind de sfeer hier fijn. Ik vind deze mensen leuk en kleurrijk. Ik hou van ze. Ze ontroeren me en inwendig moet ik soms om ze lachen. Humor is belangrijk in mijn vak.”
II
“Hotel Carlton bij de Munt is voor mij een dierbare plek. Mijn oom en tante woonden in dat hotel. Als kind ging ik er altijd naar de intocht van Sinterklaas kijken. Het hotel lag langs de route van de intocht. Mijn lievelingsoom kende Sinterklaas. Ieder jaar opnieuw zwaaide Sinterklaas vanaf zijn paard, speciaal naar mij achter het raam in dat hotel. Nog altijd als ik daar loop, kijk ik even naar dat raam.
Als arts ben ik ervan overtuigd dat gezondheid niet met het lichaam alleen te maken heeft. Mijn levensmotto, als ik dat al heb, zou zijn: Als je iets kunt vieren, vier het dan. Het gaat niet om de heel grote dingen. Het is belangrijk dat we tevreden samenwonen. Dat we blij zijn met de dingen die wèl lukken, dat we genieten van de diversiteit in onze stad.”
III
“Het emotioneerde me dat ik voorgedragen werd voor Porem van Mokum. Wat heb ik voor bijzonders voor Amsterdam gedaan? Dat weet ik eigenlijk niet. Ik ben eigenzinnig en heel intens, kan ingaan op een misstand en dan niet meer loslaten. Onlangs moest een Malinese vriend van me Nederland verlaten. Hij was zo gediscrimineerd dat hij geen andere optie had dan terug te keren. Dat grijpt me enorm aan. Ik voelde me machteloos en woedend. Zijn Nederlands was niet heel goed, dus ik had hem geholpen in de contacten met alle instanties. Het was verschrikkelijk. Ik ben zo teleurgesteld; ik dacht dat de Nederlandse overheid niet met discriminatie weg zou kunnen komen. Het is soms vechten tegen de bierkaai. Dan zucht ik een paar keer, heel zwaar.”
IV
“Een stervende begeleiden is altijd bijzonder om mee te maken. Het sterfproces van één vrouw maakte wel heel veel indruk. Zij was nogal spiritueel. Haar visie stond geen euthanasie toe. Samen met haar, haar familie en vrienden hebben we gezocht naar rituelen die aansloten bij haar opvattingen en die toch haar lijden zouden verzachten. Steeds is het weer zoeken naar een manier van sterven die past bij de persoon in kwestie.
Als ik ergens binnenkom waar iemand is overleden, voel en weet ik af en toe nog voor ik de overledene heb gezien dat diegene inderdaad is overleden. Een andere keer, zelfs als ik alle controles heb gedaan en het medisch gezien vaststaat dat de persoon dood is, krijg ik het nog niet over mijn lippen om de dood te bevestigen. Iets houdt me tegen. Ik kan het nog niet zeggen, denk ik dan. Ik heb veel vraagtekens bij de dood.”
Voorgedragen door : stichting Handreiking/Gerard Borkus
Portret : Fardou Keuning
Portret : Fardou Keuning
Sponsor : stichting Handreiking
Interview : Annette Lubbers
Foto : Koos Baaij