No English text yet. Do you want to help us with a translation?
Iris Kuethe
dierverzorgster
Geboortejaar : 1967
Geboorteplaats : Amsterdam
In het Porem van Mokum omdat zij een hoofdrol heeft in het KinderBeestFeest van Artis waarmee een keer per jaar heel Amsterdam op z’n kop staat
“Ik ben een deeltje van Amsterdam, zou niet zonder kunnen.”
I
Als de eerste kinderen komen voor het KinderBeestFeest, dan sta ik daar, ergens op de kruising bij Artis, met tranen in mijn ogen en een grijns van oor tot oor. Op dat moment ben ik even niet aanspreekbaar. Je hoort ze al van verre komen. De sirenes, de zwaailichten. Dat vinden de kinderen ge-wel-dig. Een politiemotor leidt de stoet. Daarachter al die hulpverleners. Jeetje mina, wat hebben we weer teweeggebracht, denk ik dan. Tranen, kippenvel. Die blije koppies achter de ramen van die wagens. Daar zijn we het hele jaar voor bezig geweest. Dat is de kick. Ik ben oprecht blij voor die kinderen en trots op iedereen die hieraan meewerkt. Eén avond in het jaar zetten wij heel Amsterdam op z’n kop voor die kinderen en hun gezinnen. In colonne parkeren ze in de straat. En als de eersten uitstappen, moet ik aan de bak. Dan is het moment voorbij. Maar dat is wel waar ik het voor doe.
II
Iedere woensdag zit ik op ’t pontje over het IJ van 9.25 uur van het NSDM-terrein naar de Tasmanstraat. Vandaar ga ik naar de mediatheek van het 4e Gymnasium. Ha, ha, ja, dat doe ik ook nog. Je ruikt de stad, ‘t water. Het gedoe bij zo’n pontje, al die kleuren en culturen. Iedereen wil tegelijk erop of eraf en toch gaan ze voor elkaar aan de kant. En op de pont zit de een met z’n kop in de wind, de ander gaat mokkend binnen zitten. Fascinerend vind ik dat. Ik moet in de wind, word anders chagrijnig. Amsterdammers houden dus best rekening met elkaar, maar gaan ook ieder voor zich. Wat ik wel tegen ze zou willen zeggen is: ‘De eerste vrijdag van juni: niks aan de hand, maar ga wel aan de kant.’ Mensen schrikken soms van al die sirenes en zwaailichten ook al hebben we het uitentreuren gecommuniceerd. En er zijn altijd mensen zijn die iets te klagen hebben. Ach, dat is ook Amsterdam.
III
Ik weet dat ik met name door Amsterdammer van het Jaar 2013 Mark van Zandwijk en mijn collega Fanny Schutte ben voorgedragen omdat ik heel veel tijd in het KinderBeestFeest steek. Maar iedereen doet hard z’n best dus ik vind dat iedereen ’t wel verdient. Ik hoef niet zo in het zonnetje te staan, het maakt me verlegen. Maar ik houd heel erg van beelden en geniet ervan dat dit mij overkomt, ben apetrots dat ik vereeuwigd word. Het idee dat er een beeldhouwer een kop van mij zit te kleien vind ik zó leuk! Ik loop daar straks stiekem langs van ‘kijk, daar hangt mijn porem!’ Dat komt ook door mijn levensmotto ‘just enjoy our life’. Een goede vriend zei dat toen het niet zo goed met me ging. Het KinderBeestFeest werkt enorm relativerend, dat helpt. Ik heb veel meegemaakt, niet leuk. Dus heb ik geleerd te genieten. Tel je zegeningen. Het leven kan zo ongelooflijk oké zijn met heel weinig.
IV
Neem nu die vader met zijn twee dochters in elektrische rolstoelen en hun kleine broertje dat niet gehandicapt is. Die springt vrolijk op en af die rolstoelen, zo blij dat hij er ook bij mag zijn. Die vader zit het hele jaar met de zorg voor die meiden. Dat hij dan één avond in het jaar zo’n feest mee mag maken is toch geweldig?! Ieder jaar kom ik ze wel ergens tegen, hoe druk het ook is bij het KinderbeestFeest. Je ziet dat broertje groeien en nog steeds even blij zijn. Het blijft een bijzondere avond met veel ontmoetingen. De leukste is toch de aankomst van de kinderen. Weten zij veel wie ik ben. Voor hen ben ik een van de vele vrijwilligers in een oranje shirtje. Ik loop er gewoon tussendoor en moet dan altijd even vragen: ‘Heb je er zin in?’ ‘Wat ga je doen?’ ‘Vind je het leuk?’ Dat is even zo’n contactmoment met heel eerlijke en blije koppies. Daar geniet ik van.
Voorgedragen door : Mark van Zandwijk
Portret : Da van Daalen
Portret : Da van Daalen
Sponsor : medewerkers van Artis en Elke Wezenaar
Interview : Andrea Oostijen
Foto : Koos Baaij