English text comes
Andy, (Antigonos Giannoudis)
Verkoper Daklozenkrant
Geboortejaar : 1963
Geboorteplaats : Augsburg (Duitsland), nationaliteit: Grieks
In Porem van Mokum omdat hij bijdraagt aan de levendigheid van de straat. Met groot invoelend vermogen heeft hij bij de deur van de Albert Heijn voor iedereen een vriendelijk woord over en informeert naar ieders wel en wee.
Andy komt zijn afspraken altijd na, is zeer betrouwbaar en hij heeft een uitstekend geheugen. Hij kent de mensen die boodschappen komen doen en herinnert zich altijd welke verhalen bij welke mensen horen.
I
In het jaar 2000 wilde ik weg uit Duitsland en kwam naar Amsterdam. Hier was toen veel meer vrijheid dan in Duitsland. Amsterdam was nog niet zo mooi opgeknapt als nu maar Amsterdam was ‘menselijker’. Amsterdam is nu erg veranderd. Je mag niet eens meer buiten slapen. Mijn favoriete plek is de Albert Heijn in de Sarphatistraat. Daar verkoop ik de daklozenkrant. Op zaterdag en zondag is dat een dode straat. Ik ben geen bekende Amsterdammer maar hoor wel bij Amsterdam omdat ik hier woon en werk. Daarom is mijn portret gemaakt. In Amsterdam is er vrijheid om kunst te maken. Kijk maar hoeveel kunstenaars hier wonen en overleven. De kunst van het overleven. Ha, ha, eigenlijk doe ik dat ook.
II
In augustus 2000 ben ik naar Amsterdam gekomen. Mijn relatie was gestopt en ik wilde verandering in mijn leven en weg uit Duitsland. Ik was hier voor de eerste keer in 1985 of ‘83. Dat was in de tijd van het vogelvoer op de Dam. Amsterdam was vroeger anders dan Duitsland. Vanwege het drugsbeleid en er was veel meer vrijheid. Alles was nog niet zo mooi opgeknapt, maar Amsterdam was menselijker. Mensen konden een thuis maken met kraakpanden. Nu mag je niet eens meer buiten slapen. Mijn favoriete plek in Amsterdam is nu de Albert Heijn in de Sarphatistraat. Ik ben niet van deze buurt maar ik interesseer me er wel voor. Door de uitbreiding van de universiteit op Roeterseiland komen hier steeds meer mensen. En nu wordt er ook een vijfsterren hotel gemaakt. Maar is het nog wel een buurt voor mensen die hier leven? Op zaterdag en zondag is de Sarphatistraat een dode straat.
III
Ik ben niet unbedingt een bekende Amsterdammer, wel een waartegen vooroordelen bestaan. Als verslaafden worden wij in een bepaalde hoek gedreven. Ik werk want ik moet een hoop terugbetalen. Ik was ook dakloos. Nu heb ik een woning van Stadsgenoot in het Red Light District. Vroeger was het leven op de Zeedijk heel moeilijk. Dat is verbeterd, maar het is geen exclusieve buurt. Ik hoor er ook bij. Ik voel me niet echt een Amsterdammer want ik ga nergens naar toe. Ik werk alleen maar. Mijn portret is gemaakt omdat ik bij Amsterdam hoor. Porum van Mokum is interessant. Amsterdam is een kunststad. Er is vrijheid om kunst te maken. Kijk maar hoeveel kunstenaars hier wonen en overleven. De kunst van het overleven. Ha, ha, eigenlijk doe ik dat ook.
IV
Ik vind het zo bijzonder dat mensen die je alleen maar vluchtig kent met de Kerst aan je denken of een cadeau geven. Dat ze je bijvoorbeeld een nieuwe fiets geven. Of de journaliste Elly, haar achternaam ken ik niet eens en ze is helaas overleden. Zij heeft me enorm geholpen met mijn verslaving en mijn huis. Ik ben meer gewend dat mensen me niet zo positief behandelen. Het is moeilijk om verslaafd te zijn. Toen ik naar Amsterdam kwam wilde ik stoppen met spuiten. Op de dag dat van Gogh vermoord werd ben ik gestopt met methadon. Hulpverleners behandelen je als een junkie. En ik kon nog steeds aan heroïne komen en dan zit je met een dubbele verslaving. Door de verslaving ben ik een beetje eenzaam geworden. Ik moet overleven met de beste mogelijkheden. Mij lukt dat hier in Amsterdam, ook al zijn er al negen fietsen van me gejat. En die stonden toch altijd op slot.
Voorgedragen door: Lisette Hombergen en Frenk van Enckevort
Portret: Saskia de Rooy
Sponsor: vrienden van Lisette Hombergen en Frenk van Enckevort
Interview: Frenk van Enckevort
Foto: Koos Baaij