No English tekst yet . Do you want to help with a translation?
Gerrit Lageman,
volkshuisvester
Geboortejaar : 1950
Geboorteplaats : Amsterdam
In het Porem van Mokum omdat hij heeft meegewerkt aan de stadsvernieuwing van Amsterdam via architectenbureau, gemeente, woningbouwvereniging en eigen bedrijf Deltasolo BV.
Begint de dag met koffie bij ’t Monumentje ‘waar ze je nog kennen’, voor € 1,10, ‘een leuke prijs’.
I
Ik heb tot mijn eenentwintigste in de Jordaan gewoond. Mijn opoe was een Heuvel, een familie met grote, sterke mannen en vrouwen die vochten tegen onrecht. Dan ging een politieagent met fiets en al de gracht in. Toen mijn moeder twaalf was moest ze het gezin runnen omdat opoe geld moest verdienen. Mijn opa was glazenwasser maar wat hij ’s morgens verdiende ging ’s middags op. Ons gezin woonde op een benedenverdieping. Je had een voor, een hal, een achter en een tuin met een schuurtje waar mijn vader mensen ontving. Hij was kleermaker, daardoor kwamen er veel mensen over de vloer. Die moesten dus het hele huis door. Mijn ouders hadden een opklapbed, zoals de meeste mensen. De slaapkamer van m’n broer en mij zat aan de voorkant, met van die schuiframen die je naar boven kon duwen. Als ik vriendinnen op bezoek kreeg, stapten ze zo naar binnen.
II
Amsterdam is een dorp, je kent iedereen. Het enige verschil met een echt dorp is dat niemand je ergens op afrekent. Al loop ik hier in onderbroek en op slippers. Het is hier behoorlijk tolerant. Dat kwam pas onder spanning toen er ineens heel veel allochtonen kwamen. Die zijn er altijd geweest, maar in grote concentraties krijg je getto’s. Terwijl al die verschillende culturen heel ontspannen op een kleine ruimte kunnen leven, dat maakt Amsterdam fantastisch. Ik ken de hele stad en ik kom overal. Ik zat op school in Osdorp, heb een vriendin in Noord, koop wel eens couscous in Slotermeer en roti in de Bijlmer. Dat vind ik leuk, dat die culturen er allemaal zijn. Dat zie ik niet als een nadeel maar als voordeel.
III
Mijn beroep is volkshuisvester. Door mijn werk heb ik veel mensen leren kennen, van miljonairs tot krakers. In de jaren tachtig werkte ik als projectleider voor wethouder Jan Schaefer in de Staatsliedenbuurt. Toen mocht de huur maximaal 300 gulden zijn, daarom zijn er destijds veel lelijke sociale woningen gebouwd. Als architect moest je echt zoeken, het ging om vierkante meters. Een bijzondere gebeurtenis was de manifestatie in 1997 over vijfentwintig jaar stadsvernieuwing in de Jordaan. Ik stond toen als voorzitter op de kansel in de Westerkerk. Met het team hebben we een wandelgids gemaakt in vier talen, een boek over Jordanezen met foto’s van Paul Huf en een tentoonstelling op waslijnen door de Posthoornkerk heen. Ik was voorzitter omdat ik aan de stadsvernieuwing had meegewerkt, in de Jordaan was opgegroeid en een meganetwerk had onder bouwbedrijven en projectontwikkelaars.
IV
Sinds een paar jaar ben ik aan het onthaasten en wandel ik veel in Spanje. Dan ben ik één met de natuur en erg bezig met overleven, eten en overnachting. Tot een kennis zei: moet je horen, ze hebben iemand nodig bij een woningbouwcorporatie. Ik zat midden in mijn onthaastingsproces maar ben toch in gesprek gegaan. Toen bleek ik de hele directie te kennen! ‘Hee Gerrit’ ging het. Oh prima zei ik, maar dan een half jaar, niet langer. Het ging om zeventig man en honderd projecten. Ik viel er zo weer in. Ik kocht een Panda voor het reizen. Moet je voorstellen, allemaal leaseauto’s op die parkeerplaats. Kwam ik daar met ijsmuts op, ik zag er niet uit. Ik zeg: ik ben jullie waarnemend directeur. Maar u rijdt een Panda, dat kan niet. Jawel zei ik, dat wordt de nieuwe norm, jullie auto’s zijn te duur.
V
Ik heb behoorlijk wat gereisd, maar Amsterdam heeft die unieke combinatie van welvaart en tolerantie. Er wordt veel gekankerd maar we hebben het zoveel beter dan de rest van de wereld. Het is rijkdom om in Nederland te wonen en we hebben geluk in Amsterdam. Je kunt hier voor weinig geld eten, waar kan dat? Mensen zijn heel flexibel, je hebt hier ruilhandel. Dat vind ik zo leuk. Ik ken iemand uit Limburg en ik laat hem elke dag iets van de stad zien. En bijvoorbeeld Zaandam, Purmerend en Hoorn, je weet niet wat je ziet! Om de stad heen is het ook zo fantastisch. Mijn motto is leven en laten leven, want niet iedereen is hetzelfde. En leven in het hier en nu. Je weet nooit hoe oud je wordt. Geniet van wat je hebt en realiseer je dat het een voorrecht is om in Amsterdam te wonen.
Voorgedragen door: Nelson Carrilho
Portret : Nelson Carrilho
Sponsor : nog niemand, u?
Interview : Mirjam van der Ploeg
Foto : Koos Baaij