No English text yet; do you like to help us with a translation?
Willem Kuiper
schapenboer
Geboortejaar : 1952
Geboorteplaats : Amsterdam
In het Porem van Mokum omdat hij zijn koeien heeft verruild voor melkschapen om de boerderij te kunnen laten voortbestaan. Nu functioneert de boerderij ook als zorgboerderij Dikhoeve waar de bewoners onder andere kaas maken. Zonder toevoegingen, puur natuur.
“Als ik ‘s morgens om zes uur op m’n fiets rij en de zon zie opkomen boven het kerkje van Holysloot, geniet ik daar telkens weer van.”
I
De mooiste plek in Amsterdam is hier, Waterland. Mensen vergeten het nog wel ‘ns, maar dit is óók Amsterdam, wij zijn óók Amsterdammers! Ons boerenbedrijf hier in Ransdorp gaat generaties terug en ik mag het weer doorgeven aan de volgende generatie, mijn zoon Alexander. De laatste dertig, veertig jaar zijn de ontwikkelingen heel snel gegaan; vroeger ging alles met paard en wagen, nu denken we na over de aanschaf van voerrobots. Allemaal ontwikkelingen die ik in die ene generatie van mij meemaak. Het bedrijf heeft zich steeds een beetje verbreed. Telkens kwam er weer iets bij. Nu zijn we niet alleen producent van schapenmelk maar maken we ook kaas en zijn we zorgboerderij geworden. En we doen educatieprojecten, voor leerlingen op de basisschool. Dan zien ze zelf waar hun voedsel vandaan komt. En dat is hard nodig.
II
We hebben niet altijd schapen gehad. Vroeger hielden we koeien. Maar op een gegeven moment werden de milieuwetten aangescherpt en zo’n boerderij, midden in het dorp, dat kon toen niet meer. Veel bedrijven in de omgeving trokken naar de polder. Mijn vrouw en ik hebben de keuze gemaakt om over te stappen op schapen, vlakbij het oude bedrijf. Mensen vonden dat heel raar. Ze zeiden: ‘Na een jaartje is het afgelopen met ‘m.’ Maar dat was ook het léuke, dat iedereen dat raar vond! Wij geloofden erin. En er was duidelijk vraag naar schapenmelk dus we durfden het risico te nemen.
III
Die groepen kinderen die we hier krijgen, dat is zó leuk en waardevol. We leren ze hoe het er hier op de boerderij aan toegaat en waar hun voedsel vandaan komt. Daar is schreeuwende behoefte aan, zeker bij kinderen uit Amsterdam. Er komen ook veel vragen: ‘Waarom heeft u geen petje op? Heeft u ook een televisie? Slaapt u hier?’ We dragen normale kleren in plaats van de stereotype pet en klompen, om te laten zien dat boeren hele gewone mensen zijn. Ons doel is om de kinderen er zoveel mogelijk bij te trekken. Ze mogen de lammetjes voeren en kaas proeven en we vertellen ze van alles over de producten die we maken. Want dat weten ze tegenwoordig vaak niet meer. Die koppies zitten dan zo vol van ons verhaal, dat we ze daarna meestal even lekker laten rennen in de wei. Dat zijn de kinderen in de stad niet gewend.
IV
Geloof hebben in de dingen die je doet, dat hebben we de laatste jaren wel gedaan denk ik. Maar het gaat niet vanzelf. Het is hard werken en het moet echt je passie, je liefhebberij zijn. Op dit moment hou ik me vooral bezig met de kaas en spring ik overal wat bij. Aan stoppen denk ik nog niet. Er is nog zóveel te doen. Zo zijn we net begonnen met de Pipowagen die hier sinds een paar weken op het terrein staat. Dat is een Bed en Breakfast. Een initiatief van De poort van Waterland, die zich bezighoudt met passend toerisme in Waterland. Dus geen grote touringcars, maar fietsen en fluisterboten enzovoorts. Dit gebied is zo prachtig. Het is niet alleen maar van ons, iederéén mag ervan genieten. Waar ik zelf heel erg van geniet is als ik ‘s morgens om zes uur op m’n fiets rij en de zon zie opkomen boven het kerkje van Holysloot. Dat is echt heel bijzonder.
Voorgedragen door: Saskia de Rooy
Portret : Colin Bloom
Portret : Colin Bloom
Interview: Suus van den Akker
Sponsor: nog niemand, u?
Sponsor: nog niemand, u?
Foto: Koos Baaij