No English text yet . Do you want to help with a translation?
Yelappa Visser
Social Worker
Geboortejaar : 1990
Geboorteplaats : Mumbai, India
In het Porem van Mokum omdat zij vrijwilligerswerk heeft gedaan in het kindertehuis waar haar roots liggen.
Struint tussen stoffen en vintagekleding op de maandagochtendmarkt op de Noordermarkt
I
Het blijft me verbazen wat er mogelijk is in Amsterdam en ga helemaal op in wat de stad te bieden heeft. ‘Oh waarom wist ik dat niet eerder’, denk ik dan. Ik geniet er echt van, alleen al het fietsen. Mijn eerste indruk was dat het een hele grote stad is. Ik was al blij dat ik de weg kende van mijn huis naar school en week eerst ook niet van die route af. En nog steeds gebruik ik regelmatig Google Maps. Je kunt hier jezelf zijn en hebt een bepaalde vrijheid. Amsterdam past goed bij me, ik kan hier bijvoorbeeld mijn creativiteit ontwikkelen. Ik heb de stad ook nodig als uitlaatklep, ik kan niet niks doen, verveel me nooit. Ik denk eerder: hoe kom ik er allemaal aan toe? Daarin moet ik wel de balans vinden want Amsterdam is ook een dure stad. Ik vind verder dat vooral de verschillen tussen mensen opvallen. Maar de kracht zit ’m in de overeenkomsten. Burgemeester Van der Laan zei een keer dat daklozen ook bij Amsterdam horen. Dat vond ik heel mooi.
II
Ik keek er naar uit om te studeren in Amsterdam, Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) aan de Hogeschool van Amsterdam. Op kamers gaan leek mij een avontuur wat ik niet kon missen. Daarvoor bezocht ik al regelmatig evenementen en concerten. Mijn ouders wonen in Den Helder, samen met mijn broertje van nu zeventien. Ik kan nu beter dan vroeger met hem opschieten, dat is fijn. We zijn allebei geadopteerd vanuit Kindertehuis Bal Anand in Mumbai. Mijn ouders zijn gewoon mijn ouders, geen adoptieouders, er is geen verschil. Mensen die meer willen weten over mijn adoptie of vragen stellen als ‘ga je later uitzoeken wie je ouders zijn?’ onderschatten de impact daarvan. Ik was als jong meisje heel verlegen maar voelde me verplicht antwoord te geven. Het heeft me wel al vroeg zelfbewust gemaakt. Later, toen ik bijvoorbeeld een socialisatieverslag moest maken voor mijn opleiding – over hoe het komt dat je bepaalde dingen doet en dat dan koppelen aan literatuur – kreeg ik daar een negen voor.
III
Ik heb vorig jaar een paar maanden vrijwilligerswerk gedaan in het kindertehuis waar ik vandaan kom. Niet zozeer om op zoek te gaan maar om iets terug te doen. Heel bijzonder was mijn ontmoeting met Toon (Borst, red.), voordat ik op reis ging. Hij stond op de Noordermarkt te collecteren voor goede doelen, waaronder de stichting van het kindertehuis (Stichting Welzijn Kinderen van Bal Anand) waar ik vandaan kom. We raakten aan de praat. Hij is ook geportretteerd en zag een soort drive bij mij, daarom heeft hij mij voorgedragen. Sinds India ben ik ambassadrice voor die stichting. Binnenkort ga ik mensen begeleiden die daar ook vrijwilligerswerk willen doen. Dat komt steeds meer voor onder adoptiekinderen. Het is een stukje verwerking en het geeft voldoening. Het is een ervaring voor je leven, echt fantastisch die combinatie van iets voor anderen doen en de cultuur leren kennen. Ik moest een keer vijf uur wachten op een trein. Toen bood een meisje aan om de tijd bij haar familie door te brengen. Dat zijn mooie dingen.
IV
Mezelf blijven ontwikkelen en alles eruit halen wat erin zit vind ik heel belangrijk. Dat kan in Amsterdam. Ik ben al een poosje erg geïnteresseerd in kunst en creativiteit, maar het is lastig om een baan te vinden in de creatieve sector. Een tijdje geleden heeft Saskia, die me geportretteerd heeft, mij gevraagd om een jurk te maken voor haar dochter, voor de première van Borgman (de laatste film van Alex van Warmerdam, red.) waar ze een rol in speelde. Dat vond ik echt een eer. Ik heb een blauwe jurk gemaakt waar haar dochter zich mooi in voelde. Ik werk graag met Indiase saristoffen en heb altijd getekend en geschilderd. Op de basisschool zeiden mensen al dat ik talent had. Ik mocht als eerste het raam van de klas beschilderen.
V
Ik werk drie dagen per week in Purmerend in een kinderdagcentrum plus voor kinderen met een lichamelijke en verstandelijke beperking. Daarnaast ben ik invalbegeleider in dagbesteding met volwassenen met een beperking. Ik werk dus met een doelgroep afkomstig uit alle lagen van de maatschappij met een verstandelijke of lichamelijke beperking. Heel divers, net als mijn vriendenkring. Dat vind ik belangrijk. Momenteel ben ik gericht op carrière maken. Niet in de zin van geld verdienen maar wat ik leuk vind om te doen. Ik denk dat alles gebeurt met een reden en kan onbewust dingen aanvoelen. Dat moet ook, want in mijn werk ben ik soms de zintuigen voor iemand anders.
Voorgedragen door: Toon Borst
Portret : Saskia de Rooy
Sponsor : sponsor gevonden; Stichting Welzijn Kinderen van Bal Anand
Interview : Mirjam van der Ploeg
Foto: Koos Baaij