No English text yet. Do you want to help us with a translation?
Nel van der Haar
oprichtster van woongroep de Parelhoenders
Geboortejaar : 1918
Geboorteplaats : Amersfoort
In het Porem van Mokum omdat zij vanuit het niets een woongroep voor ouderen heeft opgezet
Is haar levenlang fan van Feyenoord gebleven
I
Ik kom gewoon voor onze rechten op. Het ligt in mijn aard. Vandaar ook dat ik een woongroep voor ouderen heb opgezet in mijn buurt in Amsterdam Slotermeer. Niks bijzonders hoor. Dat die zo’n succes is hebben we te danken aan de zelfstandigheid van de bewoners. Ik ben daar altijd heel duidelijk in geweest en heb daar altijd voor gevochten. Je hebt van die woongroepen waar mensen worden verplicht minimaal een keer per week iets gemeenschappelijks te doen. Dat vind ik niets. Je moet de mensen niet dwingen. Maar we kennen elkaar allemaal goed, hoor. En in noodgevallen verlenen we elkaar hand- en spandiensten. Maar niet bij iets ernstigs, dan moet er officiële hulp komen, zoals een ambulance. Iedereen heeft een huistelefoon en je hoeft maar drie nummertjes in te toetsen en bij wijze van spreken alleen ‘help’ te roepen.
II
Zorgen voor anderen is de rode draad in mijn leven. Maar ik creëer ook mijn eigen toekomst. Uit nieuwsgierigheid bezocht ik in 1987 een voorlichtingsbijeenkomst over woongroepen voor ouderen. En zo begon ik aan een vijfjarig traject langs ambtelijke molens en lokale bestuurders tot aan de gemeentelijke ombudsman toe. Het was een weg die ik veelal alleen heb afgelegd. Maar het lukte me wel. In 1992 openden we ons onderkomen, woongroep ‘de Parelhoenders’. De naam is verzonnen door de eerste bewoners. Hij is gebaseerd op de kleuren van de parelhoen. Peper en zout, net als de kleur van ons haar toen we hier kwamen wonen, ha ha! Ik woon er dus nog steeds en momenteel hanteren we zelfs een wachtlijst. Ook mensen van buiten de stad melden zich aan. Vaak zijn het mensen die willen terugkeren naar hun geboortestad. Ja, onze succesformule is ook buiten de stadsgrenzen bekend geworden!
III
Toen ik nog jong was stond ik er al snel alleen voor met vier opgroeiende kinderen. Ik ben geboren in Amersfoort en kwam na enkele omzwervingen als verpleegster in Utrecht en Rotterdam in Amsterdam terecht. In Rotterdam heb ik tijdens de oorlog veel meegemaakt, maar daar stond je toen nauwelijks bij stil. In Amsterdam voelde ik me als een vis in ’t water, hoewel ik altijd Feyenoordsupporter ben gebleven! Eerst woonde ik in Oud-West, later in een eengezinswoning aan de andere kant van de Burgemeester De Vlugtlaan. Een heerlijk huis, tuintje voor, tuintje achter. Maar ja, toen de kinderen allemaal waren uitgevlogen zat ik daar in mijn eentje. Met hele lieve buren maar net een slagje jonger dan ik. Die trokken ’s ochtends deur achter hun dicht en dan was het stil. Na mijn pensioen ben ik toen vrijwilligerswerk gaan doen en las op een gegeven moment over een bijeenkomst over woongroepen voor ouderen. Goh, dacht ik meteen, daar moet ik eens gaan kijken. En zo is het eigenlijk begonnen.
IV
Het gaat me soms wel aan het hart dat mijn buurt tegenwoordig zo vaak negatief in het nieuws komt. Zelf merk ik van alle narigheid niets en zal de laatste zijn die discrimineert, maar soms maak ik me zorgen over de eenzijdige bevolkingssamenstelling. Ik geloof meer in diversiteit. Er zijn hier bepaalde plekken waar geen Hollander woont, alleen maar buitenlanders die daar op een kluitje zijn neergezet. Dat was echt verkeerd beleid. Ja, Amsterdam is niet meer wat het was toen ik hier kwam, maar ik voel me nog steeds verbonden met de stad, hoor. Ik lees altijd de krant. Oh, wat leuk, denk ik dan, daar wil ik naar toe. Maar dat kan niet meer, ik ben niet mobiel meer. Ik moet daar niet over mopperen en zeuren. Want ja, eens komt er een eind aan bepaalde dingen. En dat heb ik niet alleen, dat hebben er zoveel. Gelukkig heb ik een dochter die veel voor me doet.
Voorgedragen door : Lia Pin
Portret : Salwa Jabli
Portret : Salwa Jabli
Sponsor : Woningstichting Rochdale
Interview : Jan van Asch
Foto : Koos Baaij