Michael van Bruggen

No English text yet. Do you want to help us with a translation? 


Michael van Bruggen 
onderwijzer


Geboortejaar  : 1952
Geboorteplaats : Amsterdam

In het Porem van Mokum omdat: hij de liefste meester is en Stijn (11) dol op hem is

“Ik ga kinderen een leuke tijd bezorgen”


I
De kunst van het luisteren
Als kind vond ik school vreselijk: We moesten achter elkaar zitten. In rijen. Al je creativiteit moest je op dat ene witte velletje tekenpapier proppen. De directeur was zo’n man met achterovergekamd haar en een grijs pak. Je mocht van hem niet met twee treden tegelijk de trap op gaan. Anders kreeg je straf. Een kind kan zoiets niet bevatten. 
Op een gegeven moment dacht ik: ik word onderwijzer en ga kinderen een leuke tijd bezorgen. Dat is me gelukt. Soms als ik leerlingen na twintig jaar weer tegenkom, springen ze me zo in de armen. Daar ben ik best trots op. Hoe ik dat gedaan heb? Ik weet niet of ik goed luister, maar ik doe wel mijn best. Het is belangrijk goed te luisteren naar  kinderen en niet te snel te oordelen. Ik ga met hen om, zoals ik wil dat anderen met mij omgaan.

II
Amsterdam is bevrijding
Ik woon nu in Purmerend maar ik ben in Amsterdam geboren en getogen. Fantastisch. We woonden in Oud-West, een arbeidersbuurt, met zijn vieren in een tweekamerwoning. Mijn broer en ik sliepen in een alkoof. Mijn vader was kleermaker en werkte in een atelier in de tuin. Ik ging vaak naar het Vondelpark: scheuren met mijn fiets of achterop de melkwagens heel Amsterdam door. Thuis hoorden we de ratten schuifelen onder de houten vloer. Een keer zwom er een rat in de wc-pot sindsdien rammelde ik hard aan de deur voordat ik naar de wc ging. 
Amsterdam in de jaren zestig, echt een bijzondere tijd om in op te groeien; er gebeurde zoveel! Gitaarspelende mensen, zingen, joints roken in het Vondelpark. Naar Paradiso met de vloeistofdia’s of optredens in Fantasio op de Prins Hendrikkade. De bevrijding uit het kleinburgerlijk milieu, de onnoemelijke vrijheid in Amsterdam is geweldig. Nog steeds. 

III
Ademhalen
Ik woon in Purmerend maar iedere week ga ik een dag naar Amsterdam. Om adem te halen. Alleen met de hond en op de fiets. Ik leg dan een vaste route af langs allemaal platenwinkels. Ik ben een groot liefhebber van American Roots muziek. Ik begin op de Noordermarkt, ga dan via de Westerstraat, Tuindwarsstraat, Rozengracht, Fame in Magna Plaza naar Concerto in de Utrechtsestraat en eindig in Café Krom. Er is zoveel creativiteit in de stad, het borrelt er. Het Rijksmuseum, het Stedelijk en het van Gogh. Ik word er emotioneel van, zo mooi vind ik het. Dat is een groot goed. Ik vind wel dat we wat relaxter met elkaar om moeten gaan. In New York kan je bij wijze van spreken met je ogen dicht het verkeer door, hier is iedereen erg gejaagd en steekt meteen zijn middelvinger in de lucht. Ik vind dat mensen best wat liever mogen zijn.


IV
Ruimte
Het onderwijs is zo veranderd, het is mijn beroep niet meer. Het is een fabriek geworden; met toetsen en handelingsplannen. Ik werd er zo zenuwachtig van. Ziek werd ik van die constante controle. Geef mensen de ruimte en hun autonomie! Zeg ze aan het begin van het jaar wat je aan het einde van het jaar gaat toetsen. Dat is prima. Ik heb veertig jaar ervaring. Ik heb besloten dat ik ook niet meer terug wil of kan.
Van deze voordracht word ik een beetje verlegen. Wie ben ik nou? Maar ik vind het wel lief. Stijn is een bijzondere jongen. Als je kinderen vraagt een kast te tekenen, krijg je meestal iets terug dat lijkt op een kast. Maar bij hem krijg je een droomwereld te zien, je raakt in andere sferen. Meestal worden dat soort kinderen als lastig gezien. Maar ik denk dat er een groot kunstenaar in hem schuilt.




Voorgedragen door : Stijn Lijbaart
Portret   : Saskia de Rooy
Sponsor : Marc de Rooy
Interview : Annette Lubbers
Foto                         : Koos Baaij