No English text yet > Do you want to help with a translation?
Laila Aadmi
Geboortejaar : 1971
Geboorteplaats : Breda
In
het Porem van Mokum omdat zij aan veel Amsterdammers meer dan
alleen maar medicijnen verstrekt. Laila is van een stille, onaantastbare
schoonheid en heeft een onbaatzuchtige toewijding en aandacht voor iedereen
Ik ben een van de meiden hier, een van het team, we
doen het samen.
I
Als
apotheker ben ik vaak heel direct betrokken bij het ziek zijn van mensen. Soms
ga ik dan bij ze langs. Dat maakt mijn beroep zo mooi. Ik hoor heel veel
verhalen, van mensen die ziek zijn en problemen hebben. In Amsterdam vertellen
mensen sneller over privézaken. Soms zijn dat hele zware en verdrietige dingen,
maar vaak is er ook weer die humor. Ik probeer ze steun en advies te geven. Je
kunt veel voor een ander betekenen. En zeker als iemand ziek is. Iedereen kan
dit vak op zijn eigen manier invullen. Ik voel me betrokken en sta
onbaatzuchtig in het leven. Dat plan ik niet, dat gaat vanzelf. Voor mij is dat
het mooiste wat je kunt doen. Er zijn voor een ander in moeilijke tijden.
II
Na
mijn studie ben ik in februari 2002 als beginnend apotheker naar Amsterdam
gekomen. De bedoeling was dat ik hier zes weken stage zou lopen. Maar ik was
hier zo op mijn plek, dat ik nooit meer weggegaan ben. In Amsterdam kan ik
mezelf zijn. Ik identificeer me met het open karakter van de stad. Ik ben ook
open, een open boek. Ik ben in Breda geboren en in Oosterhout opgegroeid.
Mensen vragen regelmatig aan de balie of ik uit Limburg kom, vanwege mijn
zachte g. Hoewel ik me in Oosterhout prima thuis voelde, was ik daar toch de
Marokkaanse tussen overwegend blanke families. In de multiculturele mengelmoes
in Amsterdam ben ik echt op mijn plek. Ik pas er perfect tussen, ga mee in de
drukte die dag en nacht doorgaat. Dat voelde voor mij als een warm bad. In
Amsterdam heb ik me nooit een vreemde gevoeld.
III
Ik
heb veel meegemaakt in Amsterdam. Vooral met patiënten die ik bijzondere zorg
moest verlenen. In Noord werkte ik in een kleine apotheek. Daar was veel
persoonlijk contact met de klanten. Zo was er een moeder van een jongetje van
twaalf die een tumor had. Er was veel onderzoek nodig en ook veel medicatie.
Zijn moeder kwam vaak vertellen hoe het met hem ging. Ik ben ook een paar keer
bij hen thuis geweest. Je probeert zoveel mogelijk te helpen. Uiteindelijk is
haar zoontje overleden. Dat was zo verdrietig. Zo’n contact gaat je niet in de
koude kleren zitten. Maar toch, die directe betrokkenheid bij mensen. Dat maakt
dit beroep juist zo mooi.
IV
Als
je goed doet, mensen vertrouwt en goed behandelt, ontvang je ook goed terug.
Die ervaring heb ik, dat het wordt gewaardeerd waar ik me voor inzet. Tot nu
toe is het me altijd gelukt om dingen tot een goed einde te brengen. Ik ontmoet
in de apotheek veel mensen die het moeilijk hebben. Er zijn ook veel regels in
ons vak. Regels waar je niet vanaf kan wijken. Ik kijk altijd naar de persoon.
Hoe kan ik die het beste helpen? Met gegronde redenen moet dat kunnen. Het heet
niet voor niets werken in de zorg. Dan moet je die zorg ook kunnen verlenen,
ook al past dat niet altijd binnen de regels. Voor het team geldt hetzelfde.
Iedereen heeft zijn eigen manier van zijn en doen. Ik ben er verantwoordelijk
voor dat ze lekker kunnen werken. Ik probeer een goed voorbeeld te zijn en
iedereen respectvol te behandelen. Zo lukt het beter alle neuzen dezelfde kant
op te krijgen.
Voorgedragen door :
Anna Hulzink
Portret :
Anna Hulzink
Sponsor :
Ruud Gosse
Interview :
Caroline Freriks
Foto: Koos Baaij