Johanna Peter

No English text yet > Do you want to help with a translation? 

Johanna Peter
Danseres, choreografe en dansdocente

Geboortejaar : 1986
Geboorteplaats : Zürich, Zwitserland

In het Porem van Mokum omdat ze een blanke vrouw is met rastahaar, heel aanwezig en energiek en een goede danser.

Iedereen herkent mij aan mijn haar! 


I
Door mijn dansstudie ben ik in 1990 in Amsterdam terechtgekomen. Mijn opleiding in Zürich, waar ik ben geboren, was heel klassiek en toen ik was aangenomen bij de Theaterschool voor Nieuwe Dansontwikkeling vertrok naar Amsterdam. In mijn eerste jaar ben ik heel veel verhuisd. Ik heb bij een Ghanese vrouw gewoond, bij mensen van school en later ben ik in de kraakscene terechtgekomen. Mijn eerste indruk van Amsterdam was: heel gaaf! Amsterdam is grootstedelijker dan Zürich; heel gezellig, gemoedelijk en open. In Zwitserland zeggen we gemütlich. Zodra het koud wordt gaan we met z'n allen bij elkaar zitten en dan is het van 'Kom! We gaan fonduen!' Uiteraard heb ik zelf ook een fondueset, zoals iedere Zwitser en ben ik ook punctueel. Als het koud wordt krijg skikriebels; dat mis ik wel in Nederland, dat je niet even kan gaan skiën.

II
Ik voel me echt Amsterdams, niet Nederlands. Nederlands en Amsterdams zijn voor mij wel twee verschillende dingen. Ik heb bij voorbeeld niets met Brabant. Hier voel ik mij thuis, dat komt, denk ik, omdat de mentaliteit van Amsterdammers en Zwitsers niet zo veel van elkaar verschillen.
Wel vind ik het jammer dat heel veel dingen zijn veranderd, het is minder vrij. Toen ik kwam was het een heel progressieve stad, maar het wordt steeds betuttelender. Met Koninginnedag is er ieder jaar weer een ander regeltje. Amsterdam is altijd een vrijplaats geweest, houdt dat zo. Dat is ook de charme van de stad. Al die verschillende mensen in Amsterdam maken de stad, wat we gemeenschappelijk hebben is dat we ons hier thuis voelen. Ik zou nooit helemaal weggaan uit Amsterdam. Tenzij het nog betuttelender wordt, hoewel, je kunt er dan beter tegen in opstand komen.

III
Heel in het begin leerden een vriendin en ik Pascal kennen, 'our only Dutch friend' noemden wij hem. Nederlanders zijn wel open en kletsen met je, maar niet bij een volgende keer. Pascal kletste ieder keer met ons en via hem heb ik ook Nederlands geleerd. Ik vond het namelijk vervelend dat iedereen steeds Engels moest praten. Ik wist ondertussen al dat ik het hier zo leuk vond, dat ik wilde blijven. Het is toen zo een opening geweest. Ik vond het heel fijn, bijna verbazingwekkend, dat iedereen ook zei: 'Kom erbij! Kom erbij!' In een café hier vlakbij zag Nelson, de beeldhouwer, mij en vond mijn sprekende gezicht echt geschikt voor dit project. Ik weet wel dat ik een bepaalde uitstraling heb, ook door mijn rastahaar dat ik al sinds mijn negentiende heb. Ik heb het wel eens moeten uitkammen voor een rol, daar ben ik een maand mee bezig geweest.

IV
Nietzsche's gezegde: 'Without music life would be a mistake' is echt op mij van toepassing. Niet alleen muziek, maar ook ritme en vrolijkheid is heel erg belangrijk. Blijven dansen, blijven lachen en positief blijven. Amsterdam biedt genoeg om dit te verwezenlijken. Je bent hier nooit alleen, maar je moet je niet verstoppen, natuurlijk. Mijn buurt, de Jordaan, is de leukste buurt. Op het terras hier om de hoek  lijkt het net op je naar live televisie zit te kijken! Je komt altijd iemand tegen die je kent; 't is net een dorp. Ik weet ook precies waar ik heen moet om mensen te ontmoeten. Ik vind dat ontzettend fijn en heel waardevol. De Noordermarkt is het mooiste plein van Amsterdam en is typerend voor Amsterdam. Heel knus met die bomen, zijn driehoekige vorm en de Noorderkerk, die vind ik heel mooi gebouwd. Hij is eigenlijk niet echt af, hij heeft niet eens toren! 


Voorgedragen door: Nelson Carrilho
Portret : Nelson Carrilho
Sponsor : Nog niemand. U? 
Interview : Marloes Kueter


Foto: Koos Baaij