Hester Noyon

No English text available yet. Do You want to help us with a translation?

Hester Noyon

zanglerares

Geboortejaar  : 1956
Geboorteplaats : Amsterdam

In het Porem van Mokum omdat zij haar leerlingen via hun stem boven zichzelf laat uitstijgen.

Gaat elke zaterdag naar de Nieuwmarkt 

I

Vooral op de fiets voel ik heel sterk: dit is mijn stad. Ook omdat ik dan altijd wel bekenden tegenkom. Amsterdam is natuurlijk een groot dorp met stadse allures. Als ik met mijn man door de stad fiets en ik groet her en der mensen dan vraagt hij vaak: wie is dat? En dan zeg ik: o, dat is een bariton, of dat is een sopraan en die zingt bij dat-en-dat. Dan valt me ineens op hoeveel mensen eigenlijk zingen. Dat geeft me het gevoel dat ik hier hoor en dat ik er ook moet zijn, voor al die mensen die willen zingen. 

II

Ik ben een echt tuindorpkind, geboren en getogen in Slotermeer. Heerlijk, allemaal jonge gezinnen met heel veel kinderen die samen opgroeiden. Veel buitenspelen en met een kanootje de Sloterplas op. Maar ik kwam zeker ook in het centrum. Als gezin gingen we vaak naar het Concertgebouw en de Opera. De stad is heel belangrijk geweest voor mijn muzikale ontwikkeling. Mijn vader was een mateloze muziekliefhebber, die nam overal abonnementen op. Als ik wilde mocht ik wel twee keer per week naar het Concertgebouw. Dan schrok hij wel als de rekening kwam maar dan zei hij: ‘Ach, we hebben geen auto. Dit is onze auto.’ Ja, ik ben zó blij dat ik dat allemaal heb meegekregen.

III

Als ik in de provincie zou wonen zou mijn leerlingpopulatie ongetwijfeld minder divers zijn. Ik heb een heel kleurrijke groep leerlingen. Zowel wat betreft achtergrond als qua motivatie. Ik heb er die komen omdat hun koordirigent zegt: je moet op zangles. Maar er zijn ook mensen met een creatief beroep die de drang voelen om zich eens op een heel andere manier te uiten. Soms wil iemand maar een of twee lessen om zich op een auditie voor te bereiden. En een enkele leerling wil vanuit een religieus gevoel zingen. Ook dat is een prachtige motivatie om te willen zingen. Ik heb zelfs wel eens lesgegeven aan een priester. Dan werkten we aan de paasjubelzang, iets waar ik volkomen onbekend mee was maar ik vond het enig om daaraan bij te dragen. Ik probeerde daar natuurlijk een hoop expressie in te brengen maar nee, dat mocht natuurlijk niet!

IV

Natuurlijk is het mijn doel om mijn leerlingen – allemaal amateurs – te laten zingen. Maar niet zomaar. Ik ben een klassiek opgeleide zangeres en ik ben heel streng en precies. Er moet iedere les wel iets gebeuren, zangtechnisch. Natuurlijk brengen mensen daarbij ook hun emoties mee, hier vloeien heel veel tranen. Daar heb ik ook aandacht voor, maar het wordt geen therapie. Waar die plotselinge emoties vandaan komen? Vaak weten mensen niet hoe ze er emotioneel aan toe zijn en komen ze daar zingend pas achter.

V

Ik voel me heel erg thuis en vertrouwd in deze stad, vind het een prachtige plek om te wonen en te werken. Vanuit dit raam van mijn studio kijk je nog net op een stukje van Artis. Als je hier staat te zingen kun je de zebra’s en giraffen zien lopen. Wie staat er nou Schubert te zingen met uitzicht op zebra’s? Wat me niet zo prettig treft hier in Amsterdam is dat brutale, vooral in het verkeer. Het is de houding van: wie doet me wat? Ik fiets veel door het hele land en daar is het toch niet zo erg als hier. Wat ik wel leuk vind aan Amsterdammers is het spontane, het makkelijke en de gezelligheid. Zelf ervaar ik dat vooral in de Nieuwmarktbuurt, die is bij mij wel favoriet.

Voorgedragen door : Saskia Pfaeltzer
Portret        : Saskia Pfaeltzer
Sponsor    : Nog niemand. U?
Interview : Sylvia Verhulst 
Foto : Koos Baaij